-

نش‌یم فیدر تسار هب پچ زا اه‌هژاو هک هنیا لکشم ؟هیچ لکشم الاح

حالا مشکل چیه؟ مشکل اینه که واژه‌ها از چپ به راست ردیف می‌شن

Midnight glories

نمی‌داند.
مربع، ضلعی ترس را بر نوار احساسی نامتقابل از سوی او تکرار می‌کند. آیا؟ نمی‌دانم و کمتر از آنم که پرسش را به ضیافت برتابم.
قلعه متروکم به آرای عشق او دروازه گشوده است.
پرچم سفید بر بام.
نمی‌داند.
هر گوشه پس کوچه ارض و سپهر آدمیان را در پی ردپایی ٱشنا وجب می‌شمارم.
چه رویای محوی :)
حتی اگر رنگین‌کمانم را کادر گیرم، ناتوان از اشاره‌ای کوچک در پرتگاهی تاریک، سکوتی پنهان می‌نوازم.
می‌نوازم تا آنگاه که نماهایی درهم غالب شود.
شاید آینه آفرینش ساعتی غربیه از واقع را کمان گیرد.
تراز با سوی نگاهم، بانوی اندیشه‌هایم، وقار یکتا، ایستاده است.
لبخندی معنا با شوقی همزاد به سویم روانه می‌کند.
زمزمه‌ای خوش‌قریحه، بر کوهستان خشک‌بنیه افکارم جوانه می‌زند.
نامم را حجاب بُریده!
بر می‌گردم تا پاسخ جامانده از طلوع کهنه را آفتاب کنم.
پاره‌‌‌ای ایستا!
با چشمانی بغض از خواب بیدار شدم.
و مربع،
اینبار تکرار ضلعی پیوسته سیاه و پوچ را...

نمی‌دانم دلیل خودپسندی، غرور و ژست گرفتن انسان‌ها چیست. نمی‌دانم چرا برای یکدیگر قیافه می‌گیرند و خود را تافته‌ای جدا بافته می‌پندارند. همیشه گاردشان بالا است و اطراف‌شان را دایره می‌کشند. فقط خودشان می‌دانند، خودشان «cool» هستند و فقط خودشان «آن» هستند. چرا اندکی در باب انسان و هستی اندیشه نمی‌کنند؟ گویا برای خودشان کَسی هستند، امّا «کَس» شدن چه معنایی دارد؟ چرا رفتارهای ناخوشایندشان و تکبر نامستدل‌شان را کنار نمی‌گذارند؟

Pomme - 2019

وِی از معتقدان «تجربه» است. باورم که شاخه‌هایی از درخت محتوا را نمی‌شود در میان واژه‌سرایی‌ کتاب‌ها یا گفتگوهای میان‌شخصی، توقعی ثمر شد لذا در برخی موارد تجربه فیزیکی و واقعی را اختیارم. قُطر سخن را کوتاه باشم. با اندیشه‌ای پرسشگر بر عالم مواد مخدر فرود آمدم.